Mandolinen-Leed

In de Lüneborger Heid,

mang Heidekruut un Eensamkeit,

ahn Striet, ahn Larm, bi frische Luft,

Bookwetengrütt, Wacholderduft,

maakt Fiete Smidl, wie jedes Johr,

Urlaub vun'n Stress - dat is woll kloor.

In Undeloh, een lütt Pangschoon,

dor kennt man uns' Fiete schon.

Siene Begrötung weer dat Best',

denn jümmers steeg een lüttjes Fest.

Ok dütt Johr in de Avendsünn,

bi'n goden Sluck un nette Frünn,

süng man bi Fiedel un bi Fleit,

vun Levenslust un Levensfreid.

As denn de Sünn nu ünnergahn,

smeet man den Grill in'n Goorden an.

Bi Wust un Steaks un Maandenschien,

loot man sik dat kommodig sien.

Man harr sogar Muskanten haalt,

weil Fiete jümmers de betahlt.

Un jeden Dag, dree Weeken lang,

geev't avends Stimmlmg un Gesang.

An’n Dag weer Fiete Wandersmann,

leeg deep in'n Gras, kiekt Wulken an

un lööt bi besten Sünnenschien

den leeven Gott sien Kumpel sien.

Doch irgendwannn is ok mal Schluss,

denn geiht’t na Huus mit Gruß un Kuss.

Sien Wirtin meen: „Afscheed is Quaal!

Ik frei mi al op't nächste Mal!“

„Dat nächste Mal“, meent Fiete Smidt,

„bring ik mien Mandoline mit!“

Dat harr sien Wirtsfroo falsch verstahn,

denn se strahl unsen Fiete an:

„Dat se dat vörher segg'n is nett.

Schön, wenn man noch mehr Gäste hett.

Tokamen Johr maak ik dat so,

ik stell een tweetes Bett dorto!“.

unbekannt

Literatur

um die

Mandoline