Weest du noch?

 

Dat weer so in de twintiger Johr'n, dor gungen wi Sünndags immer op Fohrt. Manchmal dreupen wi uns ok schon an Sünnobend. Ober von wegen schon morgens los , nee, Fierobend weer erst Klock een. Op'n Weg vun Arbeit no Hus gungen wi noch fix in de „Bathlo“ ünner de Dusch. Man

brukte dor nich to teuben, eben af seeben, rop of dat Rad un no Hus. 'n Bad geew dat bi uns jo nich, dor weer blots de Handsteen in'ne Kök, un dat weer ok all'ns. Tohus harr uns Mutter dat Eten all klor,'n beten wat inpackt för de Fohrt un denn gung't los op Nachttour.

Quartiersorgen harrn wi nich, wi frogten eenfach bi'n Buern und hauten uns denn in't Stroh hen. Bi Seggerdiek oder Peters in Langenrehm keemen wi immer klor, ober bi Mutter Riek in Fischbek muBten wi uns immer anmelden, dor weer'n sogor Betten.

Wenn wi op Fohrt gungen, mußte de Klampfe ok mit, se hung immer in'n Futterol mit'n Reem'n an'n Schrank. Dor weer'n noch mehr, de ehre Klampfen mit harrn. Egentlich lehrt hett dat jo keener von uns. Wer Lust har, de hett sick'ne Klampfe kofft, und hett sick dat von de annern afkeeken. Dat hett sich immer scheun anhört, wenn wi so an'n Obend unsre olen Wanderleeder speelt heft. De

annern Jungs un Deerns hebbt denn fein mitsungen.

 

 

Texte? Keen Problem, hebt wi all i'n'n Kopp hat.

Jo, un wenn wi denn so obends to Roh keemen, geef dat immer een grotes Hallo. So in't Stroh is dat jo ok nich so eenfach, bit jeder sien Platz hett. Weer'ne scheune Tied!

 

 

Nu weern wi jo nich al leen op de Welt, dor weern veele Gruppen, de op disse Ort de scheunen olen Wanderleeder speelt hefft. Eene von de Gruppen hörte to den Schwemmverein AWV. De seeten ok so tosomen in Warwisch an de Elv und hebt schalltert un ehr'n Spoß dorbi hatt. Dorbi weern ok Ernst Sennholdt un Herbert Gutgesel I, de'n beeten wat dorvon verstun'n, un de hebt dat denn de annern so richtig bibrogt. Von disse jungen Lud is denn dat Hamburger Mandolinen-Orchester gründet worden.

 

Jo, un een von dormols is noch hüt dorbi. Dat is uns Herbert, de schon fast 5o Johr bi den „Hamandor“ is.

Kiek moI an! Klor, dat wi em alle dorto gratuliern dot, wo he sick doch ümmer so grote Meuh mit uns gifft. Uns ollste Fründ is Louis. He speelt noch scheun un gern siene Gitarre.

Veele Lud hebt wi mit uns're Klampfen schon scheune Stun'n mokt. Un scheun is jo ok, wenn wi an Schluß von unsern Eubungsobend im mer een von disse scheunen, olen Wanderleeder speelt, dormit se ok jo nich vergeeten ward.

 

Erich Ahrend, 1971