Ne lütte Geschicht

ut de Jugendtiet von uns Orchester

 

Dat weer so um Dreeundörtig oder veerundörtig rum. Wi speelten dormals in de Böckmannstroot in St. Georg un weern so grood een Duppelquartett. Uns’ Dirigent weer Ernst Sennholdt, un de speelt in Stohn sien Mandolin.

 

Wi harrn uns nee’e Noten köfft un’ speelten erstmols den Walzer „Wein, Weib und Gesang“. Dor kummt jo no dat Vörspeel as Inleitung vör den Walzer so’n Bassloop. Een vun unse Gitarrenspeeler weer so begeistert, dat he düssen Loop mitsingen dee.

 

Wie dat dat Stück nee weer, harr Ernst sien Taktstock in de Hand, un as he „Baffi“, unsen Gitarristen, nu singen höeur, smeet he den Taktstock in de Eck un rep: „Wat is dat denn? Wi sünd doch keen Gesangsvereen!“, treckt sien Jack an un leupt ut de Döör.

 

Na, he Besunn sick un köeum neehste Week wedder trüch.

 

De Tradition mit den Gesang is ober bestohn bleven. Blots in de hütige Tied singt uns Dirigent! Un wenn’t so passen deit, danzt he ok noch dorto.

 

Hans Schult, 1976